ความประมาทเลินเล่อโดยที่มิใช่ความผิดของผู้เอาประกันบริษัทประกันจะปฏิเสธความรับผิดได้หรือไม่

สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน วันนี้ทีมงานทนายฟ้องประกัน โดยหัวหน้าสำนักงาน ทนายอธิป ชุมจินดา จะมาขอแนะนำประเด็นข้อกฎหมายในประเด็นที่ว่า ความประมาทเลินเล่อโดยที่มิใช่ความผิดของผู้เอาประกันบริษัทประกันจะปฏิเสธความรับผิดได้หรือไม่ เชิญอ่านได้เลยครับ

การประกันภัยความรับผิดต่อบุคคลภายนอก (Liability Insurance)
การประกันภัยความรับผิดต่อบุคคลภายนอก หรือเรียกว่า การประกันภัยค้ำจุน เป็นการประกันภัยที่คุ้มครองความรับผิดตามกฎหมายต่อบุคคลภายนอก ซึ่งบริษัทประกันภัยยินยอมที่จะชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายอันเกิดจากการกระทำของผู้เอาประกันภัย ซึ่งเป็นผลมาจากความประมาทเลินเล่อของผู้เอาประกันภัย หรือลูกจ้างของผู้เอาประกันภัย หรือความรับผิดที่เอาประกันภัยได้ จะต้องเป็นความรับผิดตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ ผู้เอาประกันภัยจึงจะถือว่ามีส่วนได้เสียที่จะเอาประกันภัยได้ ในบางครั้งผู้เอาประกันภัยมิได้เป็นผู้ก่อให้เกิดความเสียหาย แต่ในทางกฎหมายผู้เอาประกันภัยจำเป็นต้องรับผิดตามกฎหมายต่อบุคคลภายนอกด้วย เช่น บิดามารดาต้องร่วมรับผิดในผลแห่งการกระทำของบุตรที่ได้ก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลอื่น นายจ้างกับลูกจ้าง เป็นต้น

การประกันภัยชนิดนี้มีข้อแตกต่างกับการประกันภัยเกี่ยวกับทรัพย์ กล่าวคือ การประกันภัยเกี่ยวกับทรัพย์มีวัตถุที่เอาประกันภัยเป็นตัวทรัพย์หรือสิทธิที่เกี่ยวกับทรัพย์ แต่การประกันภัยเกี่ยวกับความรับผิดมีวัตถุที่เอาประกันภัยเป็นความรับผิดของผู้เอาประกันภัย
การประกันภัยความรับผิดต่อบุคคลภายนอก แบ่งออกเป็น 3 หมวด ได้แก่

1.การประกันภัยความรับผิดชอบของบุคคลต่อบุคคลอื่น

2.การประกันภัยความรับผิดชอบของผู้ประกอบวิชาชีพเฉพาะต่อบุคคลอื่น

3.การประกันภัยความรับผิดชอบของธุรกิจต่อบุคคลอื่น

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ที่เกี่ยวข้อง

มาตรา 879 ผู้รับประกันภัยไม่ต้องรับผิดในเมื่อความวินาศภัยหรือเหตุอื่นซึ่งได้ระบุไว้ในสัญญานั้นได้เกิดขึ้นเพราะความทุจริต หรือความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของผู้เอาประกันภัยหรือผู้รับประโยชน์

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 7362/2557

เหตุที่รถยนต์คันที่จำเลยรับประกันภัยไว้สูญหายเกิดจากการกระทำของ ส. ที่ขับรถเข้าไปจอดเพื่อเข้าห้องน้ำโดยไม่ดับเครื่องยนต์จนมีคนลักเอารถไปได้ ซึ่งไม่ว่าการกระทำของ ส.จะเป็นเพียงการประมาทเลินเล่อหรือถึงขนาดเป็นประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงหรือไม่ก็ตาม แต่ก็มิใช่การกระทำของผู้เอาประกันภัยหรือผู้รับประโยชน์ตามสัญญาประกันภัยโดยตรง จึงไม่เป็นเหตุให้จำเลยผู้รับประกันภัยไม่ต้องรับผิดตาม ป.พ.พ. มาตรา 879 วรรคหนึ่ง และเมื่อธนาคาร ธ. ผู้รับประโยชน์ใช้สิทธิฟ้องบังคับโจทก์กับพวกให้คืนหรือใช้ราคารถยนต์กับชดใช้ค่าเสียหายตามสัญญาเช่าซื้อไปแล้วโดยไม่ใช้สิทธิเป็นผู้รับประโยชน์ตามสัญญาประกันภัย อันมีผลทำให้โจทก์ยังคงเสียหายโดยไม่ได้รับการชดใช้ค่าสินไหมทดแทนตามที่ทำสัญญาประกันภัยไว้กับจำเลย ดังนี้ โจทก์ในฐานะคู่สัญญากับจำเลยตามสัญญาประกันภัยย่อมมีสิทธิฟ้องบังคับให้จำเลยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่โจทก์ได้โดยตรงตามสิทธิเรียกร้องในสัญญาประกันภัย

กล่าวโดยสรุป

ความประมาทเลินเล่อโดยที่มิใช่ความผิดของผู้เอาประกัน บริษัทประกันจะปฏิเสธความรับผิดไม่ได้ ดังนี้ ผู้เอาประกันในฐานะคู่สัญญากับบริษัทตามสัญญาประกันภัยย่อมมีสิทธิฟ้องบังคับให้บริษัทประกันชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่ผู้เอาประกันได้โดยตรงตามสิทธิเรียกร้องในสัญญาประกันภัย

iber.me/tanai-athip