จอดรถที่ไหล่ทางด้านซ้ายแล้วเลี้ยวขวาในทันที เกิดเหตุถือว่าประมาทหรือไม่

จอดรถที่ไหล่ทางด้านซ้ายแล้วเลี้ยวขวาในทันที เกิดเหตุถือว่าประมาทหรือไม่

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 197/2530

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291, 390พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 43, 157

จำเลยให้การปฏิเสธ

พันตรีวิจิตร ตาปนานนท์ นางพุดตาน ผู้เสียหายและนายทองหลาง เจ้าของรถยนต์ที่ชน ร้องขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมศาลชั้นต้นอนุญาต

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา291, 390 พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 43, 157 การกระทำของจำเลยเป็นกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ให้ลงโทษบทหนักตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291 จำคุก 3 ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์และโจทก์ร่วมทั้งสามฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ‘ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า เมื่อวันที่ 12 ตุลาคม 2525 เวลา 14.30 นาฬิกา นายมะพลับ ได้ขับรถยนต์หมายเลขทะเบียน ก-0814 จันทบุรี ซึ่งเป็นรถยนต์ของนายทองหลาง เด็กหญิงพุดตาน และเด็กหญิงดาวกระจาย นั่งมาในรถเพื่อไปกรุงเทพมหานคร เมื่อมาถึงหน้าตลาดนายายอาม รถคันที่นายมะพลับขับพุ่งเข้าชนด้านขวาทางท้ายรถยนต์บรรทุกหมายเลขทะเบียน 81-0098 ชลบุรี ซึ่งจำเลยเป็นผู้ขับจะเลี้ยวขวาเพื่อเข้าทางแยกตลาดนายดาหลาอามปรากฏตามแผนที่เกิดเหตุหมาย จ.1 เป็นเหตุให้นายมะพลับถึงแก่ความตาย พันตรีวิจิตร ตาปนานนท์ เด็กหญิงพุดตานและเด็กหญิงดาวกระจาย ได้รับอันตรายแก่กาย ตามรายงานการชันสูตรพลิกศพและรายงานการตรวจบาดแผลของแพทย์ท้ายฟ้อง

ปัญหาแรก พันตรีวิจิตร ตาปนานนท์ ผู้เสียหาย นางพุดตานภริยานายมะพลับผู้ตาย และนายทองหลาง เจ้าของรถยนต์หมายเลขทะเบียน ก-0814 จันทบุรี ยื่นคำร้องขอเข้าร่วมเป็นโจทก์กับพนักงานอัยการ เฉพาะนายทองหลาง เห็นว่าไม่ใช่ผู้เสียหายหรือผู้มีอำนาจจัดการแทนผู้เสียหายในความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291, 390 และความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 ที่โจทก์ฟ้อง ที่ศาลชั้นต้นอุนญาตให้นายทองหลาง ซึ่งไม่ใช่ผู้เสียหายตามกฎหมาย เข้าเป็นโจทก์ร่วม จึงไม่ถูกต้องแม้คู่ความมิได้ฎีกาในปัญหาข้อนี้ แต่อำนาจฟ้องเป็นปัญหาข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยศาลฎีกาย่อมยกขึ้นวินิจฉัยได้

ปัญหาต่อไป ที่โจทก์และโจทก์ร่วมฎีกาว่า จำเลยขับรถยนต์บรรทุกเลี้ยวขวากระทันหัน ก่อนเลี้ยวไม่ได้ขับรถชิดทางด้านขวาของแนวกึ่งกลางของถนน และขับรถโดยประมาท การกระทำของจำเลยเป็นความผิดตามฟ้องนั้น พันตรีวิจิตรโจทก์ร่วมเบิกความว่า เมื่อรถแล่นมาถึงตลาดนายทอง เห็นรถยนต์บรรทุกจอดอยู่บนไหล่ถนนทางซ้ายมือ จำเลยได้ขับรถบรรทุกเลี้ยวขวาไปฝั่งตรงข้ามในระยะห่างกันประมาณ 40 เมตร นายมะพลับเบรครถไม่ทัน จึงพุ่งเข้าชนด้านขวาทางท้ายรถยนต์บรรทุก สิบตำรวจเอกยี่หุบ เบิกความว่าขณะเกิดเหตุนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ห่างที่เกิดเหตุ 20 เมตร ขณะที่จ่ายค่าอาหารเห็นรถยนต์บรรทุกจอดอยู่ แล้วได้ยินเสียงเบรคและเสียงชนเกิดขึ้น ก่อนได้ยินเสียงเบรคเห็นรถบรรทุกน้ำมันแล่นผ่านไปทางจังหวัดจันทบุรี จำเลยเบิกความว่าจำเลยขับรถยนต์จากอำเภอศรีราชาไปบรรทุกหินที่ไร่นายครามที่ตลาดนายายอามแต่ได้ขับรถเลยไปถึงบ้านหนองค้า เมื่อทราบได้ขับรถกลับมาจอดชิดซ้ายที่บ้านนายายอาม ลงไปสอบถามชาวบ้าน เมื่อทราบจึงขับรถออกไปถึงทางแยกได้เปิดไปเลี้ยวขวา เมื่อรถบรรทุกน้ำมันที่สวนมาแล่นผ่านไปแล้ว จำเลยเข้าเกียร์จะออกรถก็ได้ยินเสียงเบรคและเสียงรถถูกชน และรับว่าตำรวจได้ทำแผนที่เกิดเหตุไว้ตามเอกสรหมาย จ.1 เห็นว่าหากจำเลยได้ขับรถออกมาจากไหล่ถนนและมาชิดทางด้านขวาติดแนวกึ่งกลางถนน ขณะที่จะเลี้ยวขวานายมะพลับผู้ตายได้ขับรถมาชนรถของจำเลย จุดที่รถชนกันต้องอยู่ใกล้เส้นกึ่งกลางถนน และจะต้องชนท้ายรถคันที่จำเลยขับ แต่จุดที่รถทั้งสองคันชนกันอยู่ห่างเส้นกึ่งกลางถนน และรถคันที่นายมะพลับผู้ตายขับชนถูกด้านข้างส่วนท้ายตามภาพถ่ายหมาย จ.7 ตามคำเบิกความของสิบตำรวจเอกยี่หุบซึ่งเป็นคนกลางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฝ่ายใดว่าเห็นรถยนต์บรรทุกจอดอยู่ ต่อมาได้ยินเสียงเบรคและเสียงชนเกิดขึ้นประกอบแผนที่เกิดเหตุ ภาพถ่ายที่เกิดเหตุและร่องรอยของรถทั้งสองคันที่ชนกันตามภาพถ่ายหมาย จ.2 จ.3 และ จ.7 เชื่อว่าเมื่อรถบรรทุกน้ำมันที่สวนมาแล่นผ่านพ้นไปแล้ว จำเลยได้ขับรถยนต์บรรทุกออกมาจากไหล่ถนนและเลี้ยวขวาทันที โดยไม่ได้ขับรถให้ชิดทางด้านขวาติดแนวกึ่งกลางถนนก่อนจะเลี้ยว และก่อนที่จำเลยจะออกรถเลี้ยวรถไม่ได้ใช้ความระมัดระวังดูรถที่แล่นมาในช่องทางเดินรถว่ามีรถแล่นมาหรือไม่ ซึ่งนายมะพลับผู้ตายได้ขับรถมาในช่องทางดังกล่าว จำเลยได้ขับรถเลี้ยวขวาออกมาในลักษณะที่เป็นการกีดขวางการจราจรตัดหน้ารถคันที่นายมะพลับผู้ตายขับมาในระยะห่างกันประมาณ 43เมตร เมื่อนายมะพลับผู้ตายเห็นรถคันที่จำเลยขับเลี้ยวตัดหน้าจึงได้เบรครถและหักหลบไปทางด้านซ้าย ปรากฏตามรอยเบรคในแผนที่เกิดเหตุ แต่เนื่องจากเป็นระยะกระชั้นชิดนายมะพลับผู้ตายหยุดรถไม่ทันและหักหลบไม่พ้น จึงพุ่งเข้าชนด้านขวาส่วนท้ายรถยนต์บรรทุกคันที่จำเลยขับ เชื่อว่าจำเลยได้ขับรถด้วยความประมาทปราศจากความระมัดระวัง การกระทำของจำเลยจึงเป็นความผิดดังคำพิพากษาศาลชั้นต้น ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา ฎีกาโจทก์และโจทก์ร่วมฟังขึ้น

พิพากษากลับ ให้ลงโทษจำเลยไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ยกคำร้องขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมของผู้ร้องที่ 3’

สรุป

เจ้าของรถยนต์คันที่ผู้ตายขับขี่และเกิดเหตุชนกับรถยนต์บรรทุกอีกคันหนึ่งซึ่งขับด้วยความประมาทไม่ใช่ผู้เสียหายหรือผู้มีอำนาจจัดการแทนผู้เสียหายในความผิดฐานกระทำโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย และได้รับอันตรายแก่กายตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291,390 และความผิดตาม พระราชบัญญัติ จราจร พ.ศ. 2522 มาตรา 43,157 จึงไม่อาจขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมกับพนักงานอัยการได้ แม้คู่ความมิได้ฎีกาในปัญหาข้อนี้ แต่อำนาจฟ้องเป็นปัญหาข้อกฎหมายที่เกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยศาลฎีกาย่อมยกปัญหาดังกล่าวไปวินิจฉัยได้.

จำเลยขับรถยนต์บรรทุกออกจากไหล่ถนนและเลี้ยวขวาทันทีโดยไม่ได้ใช้ความระมัดระวังดูรถที่แล่นมาในช่องทางเดินรถว่ามีรถแล่นมาหรือไม่ เป็นเหตุให้ผู้ตายซึ่งขับรถมาในช่องทางดังกล่าว หยุดรถไม่ทันและหักหลบไม่พ้น จึงพุ่งชนท้ายรถจำเลยทำให้ผู้ตายถึงแก่ความตาย และ ว.จ.กับอ. ซึ่งนั่งมาในรถที่ผู้ตายขับได้รับอันตรายแก่กาย การกระทำของจำเลยจึงเป็นความผิดตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291,300 ลงโทษบทหนักตามมาตรา291.